ช่วงเช้าวันที่ 17 มีนาคม 2565 เวลาประมาณ หกโมงเช้ากว่าๆ ขณะคนขับขับรถมาแถวถนนรัชดา โค้งอันตราย เลยศาลอาญามาหน่อย มีเหตุการณ์เหมือนเสียงอะไรแตก ฟังดูจากกระเป๋าหญิงและคนขับแนวทอมๆแล้วเหมือนมีสายไฟที่ห้อยลงมาทำให้เกี่ยวกระจกหน้ารถด้ายซ้ายมือแตก พอรถติดแถวแยกรัชโยธิน โชคดีที่มีรถยูโร 206 อีกคันตามมา มีการแลกป้ายทางด่วนกัน เหมือนถ่ายเทผู้โดยสาร หลังเลี้ยวขวาก็จอดตามป้ายให้ผู็โดยสารที่จะขึ้นทางด่วนไปเดอะมอลล์ งามวงศ์วานไปอีกคัน ส่วนผู้โดยสารที่จะลงวัดเสมียนนารีก็มาขึ้นคันนี้ ปรากฎว่าคนขับทอมขับรถหยุดๆตลอดทางถนนพหล เช่น จอดให้กระเป๋าซื้อกาวหรือสก๊อตเทปอะไรประมาณนี้เพื่อมาติดกระจก จราจรที่ติดขัดอยู่แล้วก็ยิ่งติดไปอีก เพราะคุณจอดขวางทางเค้า เช่น เมล์แดงสาย 24 ที่ตามหลังมา และพาหนะขับขี่อื่นๆอีกจำนวนมาก จอดหน้าร้านสะดวกซือ 7/11 พอไฟเขียวกระเป๋าที่ซื้อของเสร็จก็ต้องวิ่งตาม กระเป๋าก็นิสัยดีมาก ขอโทษที่โดนหางเลขไปด้วย จอดแช่ป้ายแรกที่เลี้ยวซ้าย แถวทางเข้าตลาดอมรพันธ์ นาน 2-3 นาที จอดแช่ป้ายตรงข้ามหน้า ม เกษตร ประตูสอง จะเอากาวติดกระจก เสียเวลามาก ได้ยินเสียงทั้งกระเป๋าและคนขับบ่นว่ากาวร้อนหรือเทปใสจะเอากระจกอยู่รึเปล่า จนกระทั่งเห็นเมล์แดง 206 ตามหลังมาและแซงซ้ายไป รู้อย่างนี้ รอขึ้นเมล์แดง 206 ดีกว่า ที่ต้องอ้างอิงเพราะรถเมล์สายนี้รอนานมาก แต่บทจะมาติดกันก็มาติดกัน จนอดคิดไม่ได้ว่าผู้โดยสารที่พลาดรถเมล์ที่มาติดๆกันนี้ก็ต้องใช้เวลาเป็นชาติในการรอรถเมล์สายนี้เหมือนเปรตขอส่วนบุญ ฝากกวดขันมรรยาทคนขับรถด้วย ที่สำคัญต้องมีการตัดสินใจเด็ดขาด แน่วแน่ ไม่ได้อึ๊กๆอั๊กๆ บทแม่งจะซิ่งก็ซิ่ง ไม่มีแม้สติในการขับรถให้มีความเร็วสมำ่เสมอตามมาตรฐานสากล เพราะอย่าลืมว่าคุณเป็นคนขับรถโดยสารสาธารณะนะจ๊ะ หัดมีความเป็นมืออาชีพหน่อย ที่ร้องเรียนมานี้ ไม่ได้จ้องจะจับผิดแบบเอาเป็นเอาตาย ไม่งั้นคงจดชื่อคนขับ เลขข้างรถและทะเบียนรถมารายงาน ขสมก ไปแล้ว แต่ต้องการให้คนขับเห็นคุณค่าเวลาของผู้โดยสารด้วย ไม่ใช่ทุกคนจะมีเวลาหายใจเล่นๆให้หมดไปวันๆ แต่พวกเค้าต้องตรงต่อเวลาในการทำงานหรือทำธุระที่มีเวลาเป็นสรณะ มืออาชีพหน่อยนะจ๊ะ และถ้ากระจกหน้าแตก ก็จอดทิ้งเลย ให้ผู็โดยสารทั้งหมดไปขึ้นรถคันใหม่ที่ตามมา ไม่ใช่ติดกาว ซ่อมกระจกเองตามมีตามเกิดแบบนี้ ทุเรศทุรังมากมาก เห็นแล้วเพลียใจ