เมื่อ วันที่ 28 กันยายน 2566 ช่วงเย็น ประมาณ 5 โมงเย็น ฝนตกหนักในกรุงเทพมหานคร และเมื่อรถเมล์สีแดง สาย 36 ก หมายเลขทะเบียน 12-0511 กรุงเทพมหานคร มาถึงกึ่งกลางปากซอยข้าง "สวนสันติภาพ" พื้นที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ซึ่งรถคันนี้จอดอยู่ไม่นาน (เนื่องจากเป็นการจอดเพราะติดไฟแดงวงเวียนอนุสาวรีย์ชัยด้านดินแดง จึงมีรถเมล์ที่จะเข้าป้ายที่อนุสาวรีย์ชัยต่อท้ายกันยาว และสภาพการจอดต่อท้ายกันนี้ ทำให้รถเมล์เบอร์ 36 ก สายนี้อยู่ตรงกึ่งกลางซอยดังกล่าว) ระหว่างนั้น พนง. ขับรถได้ถือโอกาสเปิดประตูให้ผู้โดยสารลงจากรถเมล์ มีผู้โดยสาร 1 ท่านเดินลง และวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อหาที่หลบฝน ผู้โดยสารท่านหนึ่ง ถามว่า ให้ลงตรงนี้หรือ (เข้าใจว่า พนง ขับรถไม่ได้ยิน จึงไม่มีเสียงตอบ) ผู้โดยสารอีกคนพูดว่า ลงไม่ไหวหรอก ฝนตกหนัก เปียกแน่นอน พอพูดจบ ไฟเขียวก็มาทำให้รถทุกคันเคลื่อนตัวไปข้างหน้า และก็ถึงป้ายรถเมล์ ผู้โดยสารส่วนหนึ่งจึงยืนขึ้นไปกดกริ่ง หนึ่งครั้ง เพื่อสื่อว่าให้จอดป้าย แต่ พนง ไม่ยอมจอด กลับหันหัวรถออกไปกลางถนน นั่นแสดงว่าทุกคนต้องไปลงป้ายสุดท้ายซึ่งรถเมล์จะวิ่งรอบวงเวียนมาจอดอีกด้านตรงข้ามถนน ผู้โดยสารส่วนหนึ่งจึงบ่นให้ พนง ขับรถทราบว่าทำไม่เหมาะ เขามองกระจก แสดงอาการรับรู้ผู้โดยสารไม่พอใจ ไม่เถียง สุดท้ายดิฉันก็ต้องไปลงป้ายสุดท้าย และดิฉันซึ่งเป็นนักศึกษาก็ต้องหอบหิ้วกระเป๋าหนังสือ และไอแพด รวมน้ำหนักแล้วหนักมากและปากกระเป๋าเปิดอ้า เพื่อหาทางข้ามกลับไปฝรั่งตรงข้าม สรุปประเด็นที่จะร้องเรียนคือพฤติกรรมแบบนี้ทำให้ผู้โดยสารเดือดร้อน เพราะผลของการกระทำไม่ได้ทำให้แค่ตัวผู้โดยสารเปียกฝนโดยไม่จำเป็น แต่สร้างความเสียหายให้กับข้าวของของผู้โดยสาร ใครทำหน้าที่ใด ในสังคม ควรทำหน้าที่ของตนเองเต็มที่ ป้ายรถเมล์ก็มีแสดงจุดให้จอด และน่าจะคิดได้ว่า ถ้าเป็นตนเอง อยากจะลงรถที่ไม่ตรงป้ายแถมต้องเปียกฝนขนาดนั้นหรือไม่