ผมเป็นผู้พิการทางการเคลื่อนไหวหากมองดูผิวเผินจะเหมือนคนปกติ แต่ความจริงมือเท้าทั้ง 2 ข้างบิดเอียง ลีบเล็ก ผมไม่เคยได้รับการบริการจัดหาที่นั่งจากพนักงานเก็บค่าโดยสารหรือแม้แต่กระทั่งพนักงานขับรถ ทั้งๆที่ที่นั่งก็มีการระบุว่่า"ที่นั่งสำรองสำหรับคนพิการ"แต่ผมก็ไม่เคยได้นั่งจากการได้รับบริการ ทั้งที่มันเป็นหน้าที่ของ พกส.ที่ต้องมีหน้าที่จัดหาที่นั่งให้ผู้พิการ ผู้สูงอายุ เด็ก สตรีมีครรภ์ พระภิกษุสงฆ์ แต่นอกจาก พระภิกษุสงฆ์กับสตรีมีครรภ์แล้วผู้พิการ ผู้สูงอายุ เด็กๆก็ต้องทนลำบากยืนกัน โดยเฉพาะสาย 140 ที่่ผมต้องใช้บริการอยู่ประจำเนื่องจากที่พักที่อยู่พระราม 2 กับที่ทำงานอยู่แถว อนุเสาวรีย์ชัยฯต้องโดยสารทุกวันปัญที่พบบ่อยคือจอดรถตามใจคนขับผมจะรอบริเวณต้นป้ายแต่คนขับมักจะจอดท้ายป้าย(ป้ายตรงข้ามกับซอยวัดสะแกงาม)พอรถจอดท้ายป้ายทำให้ผมต้องเดินขณะที่คนอื่นๆวิ่งขึ้นรถพอได้ขึ้นรถปรากฏว่าที่นั่งเต็ม ผมต้องลงป้ายเคหะเพื่อเปลี่ยนรถคันใหม่(ทั้งที่จ่ายค่าโดยสารจากการลดหย่อนแล้วหรือไม่ก็เปลี่ยนเส้นทางการเดินทางไปทำงานแต่เส้นทางอื่นก็ลำบากต่อการที่ต้องขึ้นรถลงรถเพื่อเปลี่ยนรถอีก) เป็นเพราะ พขร.(ที่เห็นผมบ้างไม่เคยพูดว่าขอที่นั่งให้คนพิการด้วยครับ/ค่ะแต่พระภิกษุสงฆ์กับสตรีมีครรภ์ได้ยินเสียงเจื่อยแจ่วเสียดังผิดกับคนพิการที่ไม่เคยพูดเลย)แต่ที่สำคัญที่สุดคือ พกส.ไม่ทำหน้าที่จัดหาที่นั่งให้คนพิการ(ทั้งที่ยื่นบัตรคนพิการให้ดูเพื่อลดหย่อนค่าโดยสารแต่ก็ไม่บอกให้คนปกติที่นั่งอยู่ที่นั่งสำรองสำหรับคนพิการลุกให้คนพิการนั่ง) ผมจึงต้องทนยืนเจ็บเท้าลามไปขาไปส่วนบนของลำตัวจนเจ็บและมึนชาไปหมดกว่าจะหายก็ใช้เวลานานหลายวัน ผมไม่เข้าใจทีมีป้ายว่า"ที่นั่งสำรองสำหรับคนพิการ"ไว้เพื่ออะไรหรือไว้ทำไม คนที่มีหน้าที่ดูแลก็ไม่ดูแล คนที่ใช้บริการก็ไม่มีสามัญสำนึกว่าที่ตรงนั้นเขามีไว้ให้คนพิการนั่งแต่ก็ยังนั่งเฉยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ครั้นจะให้ผมพูดเพื่อให้คนปกติที่นั่งตรงที่นั่งสำรองสำหรับคนพิการบางคนก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ คนรอบๆก็มองคนพิการอย่างผมด้วยสายตาแปลกๆบ้าง มันหน้าอายโดยเฉพาะร่างกายที่ผิดแปลกอยู่แล้วผมยังต้องอายเวลาขอที่นั่งคนพิการอีกเหรอครับมันมากไปไหม ทั้งที่มันเป็นหน้าที่ของ พขร.กับพกส.แต่เขาก็ไม่ปฏิบัติตามหน้าที่กัน (เมืองนอกขึ้นรถเมล์ปุ๊ปผู้ใช้บริการคนอื่นเขาจะลูกทันทีหากเขานั่งทับที่นั่งสำรองสำหรับผู้พืการอยู่หรือไม่พกส.ก็จัดหาที่นั่งให้ทันทีโดยแทบไม่ต้องเอ่ยปากขอแต่เมืองไทยไม่มีสามัญสำนึกทั้งพขร.พกส.และผู้ใช้บริการคนอื่นๆ นอกจากเรื่องไม่ได้รับการจัดหาที่นั่งให้การไม่จอดรับส่งผู้โดยสารให้ตรงป้ายหยุดรถก็สำคัญ ยิ่งตอนเย็นที่ผมต้องขึ้นรถฝั่งตรงข้ามสำนักงานเขตราชเทวี มี 140 น้อยคันที่จะเข้าจอดตรงป้าย ส่วนใหญ่จะออกเลนขวาไม่ค่อยเข้าจอด ผิดจากรถเมล์สายอื่นที่เขาเข้าจอดตรงป้ายกันไม่ว่าจะเป็นสาย29 สาย36 สาย54หรือรถร่วมสายอื่นๆ(หาก 140 จะอ้างว่าติดตรงทางเลี้ยวแยกศรีอยุธยาทำให้รถเข้าจอดป้ายลำบาก แล้วทำไมสายที่ยกตัวอย่างเหล่านี้เขาเข้าจอดตรงป้ายหรือขับตามๆกันมาเพื่อเข้าจอดได้) ผมเบื่อและโมโหสาย140มาก(ผมเคยคิดสาปแช่ง พขร. พกส.ให้เป็นคนพิการบ้างจะได้รู้ว่าการไม่ได้รับบริการที่ควรจะได้ในหเรื่องที่ผมร้องเรียนมามันลำบากแค่ไหนในการใช้ชีวิตประจำวันในแต่ละวันแต่ผมก็ให้อภัยจนแล้วจนรอดเพราะไม่อยากผูกเวร สร้างกรรมให้กับตนเองแต่นับวัน สาย 140 ยิ่งแย่ลง ผมต้องรอรถเมล์ 140 ให้มีที่นั่งว่างๆนานกว่าคนปกติหลายเท่าตัวสุขภาพจิตก็แย่ที่ต้องรอรถ ไหนจะภาวะรถติด ผู้คนแก่งแย่งขึ้นรถลงรถ พอมีรถเมล์ว่างมาก็ไม่เข้าป้ายจอดด้วยาเหตุอะไรก็แล้วแต่หาก 140 จะอ้างได้ มันยืดเวลาและทำลายสุขภาพจิต สุขภาพร่างกายผมมากขึ้น ขอร้องเถอะครับหากเจ้าหน้าที่หรือพนักงานท่านไหนในองค์กรขนส่งมวลชนที่ได้อ่านการระบายความรู้สึกของผมอยู่นี้ช่วยปรับปรุง ช่วยทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์ อย่าให้คนพิการ ผู้สูงอายุ เด็กๆต้องทนยืน(อย่างทรมาน)จากการขาดสามัญสำนึกของพวกคุณอยู่เลยครับ