คือนี่มันช่วงโควิด ล้อดาวน์ รถคนแม่น จากอนุสาวรีย์ ช่วง 5 โมงกว่า ฝนตกลงมา พวกคนในรถ กลัวฝนกระเด็นใส่ แต่ไม่กลัวโควิด พากันผิดหน้าต่าง ช่องที่ผมนั่ง ยังไม่อยากปิดหน้าต่าง ตรงอื่นปิดหมด เพราะผมไม่อยากปิด กระเป๋าก็มาบอกบังคับให้ผมปิด ผมก็ต้องปิดให้อีก ทั้งๆที่ไม่อยากปิดตรงที่ผมนั่ง เหลือที่สำหรับหายใจประมาณคืบกว่าๆ คน นั่งข้างหลัง ตะคอกใส่ หันไปมอง มันทำตาเขียว สั่งให้ผมปิดให้สนิท ทำให้ผมของขึ้น เพราะมันกล้วฝนกระเด็นใส่มัน แต่ไม่กลัวโควิด มันบ้ามาก เพราะอัดกันเต็มในรถ มีผมคิดในใจทำไม พวกนี้มันกลัวโควิดกันบ้าง ทั้งๆที่คนแน่น รถวิ่งไปได้ ป้ายหน้าผมก็ลงแล้ว โมโห ของขึ้น ไม่ไหวแล้ว เพราะพวกมันบ้าทั้งคันหหรือไง ฝนตกแค่ นิดเดียวไม่เกิน พวกมันไม่โดนฝนอะไร ช่องหน้าต่าที่ผมนั่งต่างหาก ไม่ใช่ของพวกมัน 100 เมตรแต่มันบังคับปิดหมดทั้งคัน มาหาเรื่องผมอีก ผมไม่อยากปิดหมด พวกบ้ากลัวฝน ไม่กลัวโควิด ตรรกะนี้ ยังไงผมก็รับไม่ได้ ผมเลยลงไปขึ้นรถไฟฟ้า จากนั่งแค่ป้ายเดียว หลังจากมีเรื่องทำให้โมโหของขึ้น เห็นแล้ว ว่า ฝนตกแค่ตรงนั้นแหละ ไม่เกิน 100 เมตร ก็หมดฝนแล้ว หวังว่าจะหน้าแตกหมดทั้งคันแหละ หวังว่าจะมีสมองคิดได้ก่อนถึงรังสิต ว่าบ้าขนาดไหน หรือ หวังว่า พวกนั้น จะบ้าต่อไป โดยไม่เปิดหน้าต่างไปจนถึงรังสิตน่ะ อาจผิดกฏหมายควบคุมโรคติดต่อด้วยที่ทำแบบนั้น