คือหนูขึ้นรถ 138 กลับบ้านจากป้ายมหาวิทยาลัยหอการค้า แล้วป้ายนี้คนแย่งกันขึ้นเยอะมากเป็นประจำ และเมื่อวันพุธที่ 12 ต.ค. 59 ที่ผ่านมาหนูได้ขึ้นรถเหมือนเดิมจากป้ายหน้ามอเพื่อไปลง กิโล 9 คนแน่นมากหนูไม่อยากไปเลย แต่หนูรีบไปช่วยแม่ขายของเลยต้องรีบไปเพราะ 19.00 น. แล้ว หนูขึ้นประตูหน้า พอประตูปิดมันเบียดมากหนูได้ลงมายืนข้างล่างตรงบานพับประตูและก่อนถึงป้ายสุดท้ายก่อนขึ้นทางด่วนหนูได้เห็นว่าไม่มีคนโบกรถ และไม่ได้ยินเสียงกดกริ่ง แต่คนขับเขาจอดนิ่งสักพัก แล้วก็เปิดประตูแรงมากและค้างไว้โดยไม่บอกผู้โดยสารหนูก้าวขึ้นไปไม่ทันเพราะคนแน่นมากและหนูโดนประตูหนีบขาและเขาค้างไว้นาน คือคนข้างหนูก็ตกใจแทน พยายามช่วยดึงประตูไว้ และเขาได้พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า "มีเสียงกดกริ่งไม่รู้ว่าประตูไหนเลยต้องเปิดหมด ตรงกลางก็ไม่แน่นทำไมไม่เข้าไปกัน" คือหนูขึ้นหลังสุด หนูเข้าไปไม่ได้หนูมองไม่เห็นอะไรขนาดพี่เค้า(คนขับ)หนูยังไม่เห็นเลยค่ะ เห็นแต่หลังคนขึ้นก่อน เขาบังคนขับหมดเลย เงยหน้าเห็นแต่ป้ายชื่อค่ะ ชื่อ วิสิทธิ์ นครเกษม หนูไม่ได้โกรธนะคะ แต่หนูสงสัย 1. พี่เค้าไปหงุดหงิดอะไรมา หนูไม่เคยเห็นคนขับหงุดหงิด เห็นแต่กระเป๋าหงุดหงิด 2. ปกติที่เคยเจอคนขับรถจะบอกก่อนว่าจะเปิดประตูให้ผู้โดยสารระวัง วันนี้ขาตรงที่โดนหนีบเขียวช้ำค่ะ เมื่อวานบวมมากตอนถึงกิโล 9 // ตอนโดนหนีบเจ็บมาก มันกระแทกและค้างไว้นาน หนูจะบอกว่า คุณใจร้ายมากค่ะ คุณวิสิทธิ์ นครเกษม หนูเสียใจมากจริงๆ หนูเคยเจอแต่คนใจดีๆ ปล. ถ้าหนูผิดโปรดบอกหนูนะคะ หนูรับฟัง แต่อยากให้เขารับฟังหนูด้วยหนูเสียใจกับการกระทำของเขาจริงๆ ขอบคุณค่ะ