วันนี้นั่ง142 มาลงหน้าฟาร์มจระเขร้ ซึ่งมันมีป้ายอยู่หน้าฟาร์ม นี่ก็กดกริ่งลงปกติ เข้าใจว่าดึกเเล้วคงไม่มีใครเที่ยวสวนสัตว์เวลานี้นางก็ขับเลยป้ายไปเลย โดยไม่ถามสักคำว่าจะลงตรงไหน เพราะปกติคนอื่น หรือรถสายอื่นที่ผ่านป้ายนี้เค้าก็จะถามว่าลงตรงไหน ลงทำไมดึกแล้ว มันเปลี่ยว แต่บ้านผู้โดยสารอยู่ข้างฟาร์มไงคะ คันอื่ก็จะเข้าใจ ไม่ใช่ขับเลยไปเลย พอไปถึง อู่แทนที่จะจอดหน้าอู่ ส่งคน ก็ขับเลยเข้าไปลึกๆอีก จนต้องกดกริ่งยาวๆแบบเสียมารยาท เพราะไปขัดจังหวะการคุยระหว่างเค้ากับกระเป๋ารถเมลล จมลืมไปเลยว่าผู้โดยสารยังไม่หมดคัน แล้วนี่ต้องเดินย้อนมาในเวลากลางคืน วินมอ'ไซต์ ในเวลากลางคืนก็หายาก ผญ. คนเดียว เดินกลับบ้านย้อนมาป้ายนึงเต็มๆ ในซ.เปลี่ยวเพราะคนขับไม่สนใยแบบนี้ไม่โอเคเลยนะคะ ถ้าถามว่าเลขรถอะไร อารมณ์ตอนนั้นคงไม่มีใครสนใจแล้วค่ะ อดทนจนไม่ด่าออกไปตอนนั้น ก็ดีเท่าไหร่แล้วไม่อยากถอนหงอกคนแก่ แล้วก็อาจผิดที่เราอาจจะกด ตรงป้ายพอดีเกินไปเลยจอดไม่ทัน แต่หันมาบอกสักคำไหมว่าเพราะอะไรถึงจอดไม่ได้ เรากดช้า หรือคุณคุยกันจนลืมผู้โดยสาร แล้วตอนเช้า ที่ป้ายเดิมมันคนน้อย ไม่ค่อยมีตนมาขึ้น สายนี้ก็จะเป็นสารเดียวมี่ไม่ค่อยจอดป้ายนี้ ชอบเร่งหนีออกไปเลย เเต่เรื่องมี่กล่าวมาข้างบนเป็นอะไรที่ทนไม่ได้จริงๆ จำเลขรถไม่ได้ แต่จำได้ว่าสาย 142 ถึงอู่ฟาร์มตอนสามทุ่มน่าจะไม่เกินห้านาที ถ้าคิดว่าดีก็ทำต่อไปค่ะ ตักเตือนด้วยนะคะ