ผมไม่ได้ตื่นสาย ไม่ได้ทำอะไรล่วงเลยเวลาจนเป็นเหตุให้ไปเรียนสาย วันนี้เป็นวันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ.2557 ผมตื่นตีสี่ครึ่งและออกมารอรถสาย 189 เวลาตีห้า รอแล้วรอเล่าจนหกโมงเช้าก็ยังไม่มีรถ ยายเห็นว่ามันไม่ปกติจึงขับมอเตอร์ไซค์ไปดูที่ต้นสายปรากฏว่าไม่มีเลยสักคน ตามป้ายรถเมล์ก็มีผู้คนนั่งรอรถเมล์สายนี้อยู่จำนวนมาก (เนื่องจากมีสายเดียว) ผมจึงตัดสินใจไปขึ้นรถตู้แทน สิ่งที่ผมอยากจะถามคือ "ทำอะไรกันอยู่ครับ" ถ้าวันไหนจะหยุดให้บริการหรืออะไรมีการแจ้งกันก่อนหรือเปล่า ? อยู่ดีๆก็ไม่วิ่งผู้โดยสารจะทำยังไง ถึงคุณจะอ้างว่ามีเหตุผลเร่งด่วนที่จะต้องหยุดให้บริการก็ควรจะมีกำหนดการแจ้งแต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องมีรถมาวิ่งไม่ใช่หายไปเลยแบบนี้ จิตสำนึกมีกันบ้างหรือเปล่า ? ระเบียบวินัยมีกันบ้างหรือเปล่า ? คนเค้าอุตส่าตื่นเช้าเพื่อจะไปทำการทำงานให้ประเทศชาติพัฒนา แต่รถเมล์สายนี้กลับทำให้คนเสียเวลาชั่วโมงสองชั่วโมงในการยืนรออยู่กับที่ไม่ได้ไปไหนเลย ถ้านานเพราะรถติดยังพอเข้าใจนะครับ แต่นี่นานเพราะรอรถ มันไม่ใช่เรื่องปะครับ ผมไม่แปลกใจที่ประเทศไทยตกต่ำอยู่ลำดับรั้งท้ายของประเทศ เพราะมีกลุ่มคนประเภทนี้อยู่นั่นเอง ถ้าหมอต้องรีบไปรักษาคนไข้ที่อาการโคม่าจะทำยังไงครับ คุณอาจจะไม่รู้สึกอะไรเพราะมันไม่เกี่ยวกับคุณ แต่ถ้าเป็นตัวคุณเองล่ะ เป็นญาติคุณเองล่ะ คุณจะนิ่งเฉยแบบนี้ไหม ? ขอเถอะครับ ขอร้องเถอะ ช่วยมีระเบียบวินัยในตัวเอง รู้หน้าที่ของตัวเอง พวกคุณเป็นผู้ใหญ่กันแล้วผมคิดว่าน่าจะมีวุฒิภาวะมากพอที่จะคิดนะครับ ถ้าไม่อยากให้บริการก็ปิดไปเลยก็ได้ครับรถเมล์สายนี้ คนจะได้รู้ว่าไม่ต้องรอ ไม่ต้องเสียเวลา มาทำตัวแบบนี้มันไม่มีประโยชน์ เสียเวลาทำมาหากิน ปล. ไม่ต้องบอกนะครับ ว่าทางเรารับทราบเรื่องของคุณแล้ว กำลังดำเนินการแก้ไข ถ้าได้แต่ "พูด" แบบนี้แล้วไม่ได้ "ลงมือทำ" ก็อย่าพูดให้มันเปลืองน้ำลายดีกว่าครับ จะแก้ปัญหาก็แก้ปัญหาเลย ไม่ใช่มัวแต่มาประสานฝ่ายนู้นฝ่ายนี้ ถ้างั้นชาติหน้าก็ยังไม่แก้ไข ชาติหน้าก็ยังไม่พัฒนา คำพูดใครๆก็พูดได้ครับ แต่คนลงมือแก้ไขจริงๆไม่เห็นจะมี ปล.2 กรุณาอ่านให้จบนะครับ รู้ว่างานเยอะ รู้ว่าเครียดแต่มันคือหน้าที่ของคุณ คุณต้องรับผิดชอบ ขอบคุณครับ