เมื่อวันที่ 14 พ.ย.2558 ดิฉันนั่งรถเมล์ฟรีสาย25 เลขทะเบียนข้างรถ 340050/25 จากแบริ่ง ช่วงประมาณทุ่มครึ่ง พนักงานขับรถด้วยความเร็ว คึกคะนอง เปิดเพลงเสียงดัง พอถึงป้ายหนึ่งที่อยู่เลยป้ายอุดมสุขไปแล้ว มีผู้โดยสารขึ้น หนึ่งในนั้นมีตาแก่ๆคนหนี่งแกเดินได้ช้าๆ รถกำลังจะเลื่อนแต่ผู้โดยสารบนรถบอกคนขับว่าเดี๋ยวก่อนๆมีคนจะขึ้น คนขับทำท่าจะชะลอรถ แต่คุณตาคนนั้นเดินช้ามากๆ คนขับเลยไม่รอ ขับรถออกไปเลยด้วยความเร็วที่น่ากลัวมาก พอมาถึงโลตัสอ่อนนุช มีผู้โดยสารกดกริ่งลง แต่ด้วยความเร็วที่คนขับเหยียบมาเต็มที่เหมือนไม่คิดที่จะเข้าป้ายนี้อยู่แล้ว หรือลืมไปแล้วว่าป้ายนี้จะมีผู้โดยสารมากอยู่แล้วก็ไม่ทราบ ทำให้คนขับเหยียบเบรคแทบไม่ทัน เสียงเบรคดังสั่น จนดิฉันคิดว่าเหยียบรถคนอื่นไปแล้วซะอีก ขณะที่รอผู้โดยสารลง ดิฉันได้ยินคนที่นั่งรอรถเมล์คันอื่นที่ข้างถนนพูดว่า มันเมายาบ้าหรือเปล่าเนี่ย ตอนนั้นดิฉันนั่งมองหน้าคนขับที่กระจกตลอด คนขับก็มองมาที่ดิฉันด้วย แต่ไม่มีทีท่าว่ารู้สำนึก พอมาถึงป้ายพระโขนง พี่ที่นั่งข้างๆถามดิฉันว่าถึงป้ายนี้แล้วเดินย้อนไปป้ายอ่อนนุชได้ไหม เพราะพี่เขาไม่กล้าลงป้ายเมื่อกี้ พี่เขารู้สึกกลัว ดิฉันเลยบอกว่า ลงได้และเดินย้อนไปตามสะพาน ดิฉันก็ลงป้ายนี้ทันทีแลละลงมาดูเลขข้างรถ ผู้โดยสารที่ลงพร้อมกันก็เดินไปบ่นไปว่ามันเมายาหรือเปล่า จากเหตุการนี้ดิฉันขอตำหนิทางองค์การนะคะ เรื่องร้องเรียนก็มีมากมายที่เห็นๆ แต่ไม่เห็นผลของการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีซักที คำขอโทษไม่ต้องส่งมาให้ดิฉันเพราะดิฉันจะดูที่ผลงาน จริงอยู่รถคันนี้ค่าโดยสารฟรี แต่ถ้ามีคนบาดเจ็บเสียชีวิต เพราะความบกพร่องของพวกคุณมันประเมินค่าไม่ได้ ถ้าพนักงานขับรถเขาอยากไปตายผู้โดยสารก็ไม่บังคับให้มันขับไปส่งหรอก ยินดีลงทุกคนแล้วให้คนขับไปตายคนเดียว และที่น่าอับอายชาวโลกก็คือมีผู้โดยสารที่เป็นต่างชาติอยู่บนรถด้วย เรื่องกระเป๋าพูดไม่สุภาพ ไม่มีการประกาศบอกป้ายเผื่อผู้โดยสารที่ไม่เคยผ่านเส้นทางเรื่องนั้นก็นับว่าชุ่ยอยู่แล้วนะยังจะมามีเรื่องพนักงานขับรถเหมือนพวกติดยามาจากแหล่งโจรอีก ถ้าไม่เต็มใจให้บริการก็ไม่ว่า แต่ไม่ต้องมาขับให้รกถนนแล้วกัน ถ้ามีคนขับติดยาบ้า ขอร้องว่าจอดรถไว้ที่อู่เฉยๆเถอะ ถ้าแก้ไขไม่ได้ก็ปล่อยเก้าอี้ให้คนอื่นเขาเถอะเผื่อประเทศจะได้ไม่โดนชาวโลกด่าไปมากกว่านี้