เมื่อวานคือ วันที่ 19 มกราคม ศกนี้ ได้มีโอกาสใช้บริการรถ ปอ.203 หลังจากเดินทางไปทำบุญไหว้พระที่ศาลหลักเมือง เวลาประมาณ 15:35 น. ประเด็นของเรื่องนี้คือ ข้าพเจ้าไม่ชำนาญเส้นทางของรถสาธารณะ ปกติ ขับรถส่วนตัวมากันเองเป็นส่วนใหญ่ แต่วันนี้ เดินทางมาโดยรถไฟฟ้า แล้วมาต่อรถแท็กซี่ ขากลับ ได้ข้ามถนนมารอรถโดยสารที่ฝั่งตรงข้ามศาลหลักเมือง พอเห็นรถ ปอ.203-107 เลขทะเบียน 15-6918 จึงรีบขึ้นเพื่อจะไปต่อรถแถวฝั่งตรงข้ามกองสลาก เมื่อกระเป๋ารถผู้หญิงเดินมา ข้าพเจ้าจึงยื่นแบงค์ร้อย พร้อมกับพูดว่า “ลงกองสลาก 2 คน” กระเป๋ารถท่านนั้นไม่พูดอะไรแม้สักคำ สีหน้าค่อนข้างบึ้งตึง ต่อจากนั้น ได้ยื่นตั๋วให้ 2 ใบ คือ ตั๋วหมายเลข 506256 และ 506257 ตามด้วยเงินทอน 74 บาท (ข้าพเจ้าจึงคิดว่ารถคันนี้ผ่านทางที่เราจะไปแน่ๆ) ความที่ข้าพเจ้าไม่ชำนาญทาง พอรถเลี้ยวซ้ายขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำ แล้วมองเห็นป้ายข้อความข้างทางว่า “ศิริราช” ก็เลยงงๆ เพราะรถขับห่างออกไป ไกลจากกองสลากมากขึ้นๆ ทุกที จึงตัดสินใจลุกเดินไปถามเธอคนนั้นว่า “รถจะตรงไปไหนคะ” กระเป๋ารถสวนกลับ “ก็ไปตามทางสิคะ” (น้ำเสียงหนักแน่น) ขณะนั้น ข้าพเจ้ามองไปเห็นป้ายบอกทางข้างถนน เขียนว่า “ศิริราช” จึงถามต่อว่า “ตรงไปศิริราช หรือเปล่า” เธอคนนั้น ไม่พูดอะไร ทำเป็นไม่ได้ยินหรืออาจไม่ได้ยินจริงๆ ข้าพเจ้ารู้สึกหน้าชา กับการกระทำและคำพูดของเพื่อนร่วมชาติ ข้าพเจ้าจึงเรียกให้น้องที่มาด้วยลุกขึ้น เพื่อรับลงป้ายหน้าทันที ก่อนจะหลงไปอีกหลายป้ายมากกว่านี้ ต่อจากนั้น ได้เดินข้ามสะพานลอยหน้าพาต้า เพื่อนั่งรถโดยสารย้อนกลับไปทางเดิมอีกต่อหนึ่ง คนเรา เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ ข้าพเจ้าก็เป็นลูกจ้างเขา เราทุกคนมีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์เท่าๆ กัน อย่างน้อยที่สุด เธอผู้นั้น ควรให้เกียรติตนเองและอาชีพของตนเอง เวลาที่เราหลงทาง เดินไปถามใครสักคนที่ไม่รู้จัก นิสัยคนไทย ช่วยเหลือกันได้ก็ช่วย ไม่เกี่ยงงอน แต่สถานการณ์นี้ ข้าพเจ้ากำลังถามทางกับผู้ที่มีหน้าที่นี้โดยตรง จิตสำนึกที่คนเราพึงมีต่อหน้าที่ ได้หายไปไหน แล้วหายไปตั้งแต่เมื่อไร ทำไมผู้บริหารจึงไม่ทราบ สรุป การตัดสินใจเขียนมาบอกกล่าวกับท่านนั้น ไม่ได้ต้องการให้ท่านไปกล่าวโทษ โดยไม่สืบสาวราวเรื่องก่อน ทุกอย่างเกิดขึ้นล้วนมีเหตุมีผล มีที่มาที่ไป แต่ในฐานะคนไทยคนหนึ่ง จึงอยากเห็นรถเมล์ไทยมีคุณภาพและพัฒนาไปข้างหน้าอย่างยั่งยืน