ดิฉันนั่งรอรถที่เมืองทอง เพื่อไปหมู่บ้านสี่ไชยทอง แล้วดิฉันก็รอรถ166ประมาณ5นาทีก็มารถที่ดิฉันขึ้นเป็น166คันเหลืองส้มๆไม่ทราบทะเบียนรถ ดิฉันก็ขึ้นรถไปนั่งข้างในแล้วกระเป๋ารถเมล์ก็มาเก็บตังดิฉันก็บอกว่าไปหมู่่่บ้านสี่ไชยทองดิฉันก็ให้แบงค์50ไปเพราะไม่รู้กี่บาทแล้วกระเป๋ารถเมล์ก็ไม่บอกดิฉันด้วย เค้าก็ทอนเหรียญมาให้ดิฉัน แล้วดิฉันกลัวเค้าลืมเลยบอกไปว่าหนูให้แบงค์50ไปนะคะ เค้าทำสีหน้าแบบไม่พอใจบอกดิฉันว่าใจเย็นดิพี่ผมมีมือเดียว ดิฉันก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร แล้วปกติดิฉันไม่ค่อยได้ขึ้นรถเมล์เลยถ้าไม่ได้ไปไหนมาไหน แล้วสีหน้าบงบอกถึงความไม่พอใจกับลูกค้าเลย. แล้วพอดิฉันจะลงดิฉันยอมรับเลยว่าสายตาดิฉันไม่ค่อยดีมองไม่ค่อยชัดในตอนกลางคืน ดิฉันก็พยายามอ่านป้ายตรงที่เค้าแสดงแต่ป้ายไม่ได้เขียนสี่ไชยทองหรือดิฉันไม่สังเกตุเลยหันมาดูตามทางเอา แต่รถเมล์ค่อนข้างที่จะขับเร็วนิดหนึ่งจนดิฉันสังเกตุไม่ทันทำให้รถมันเลยป้ายไปนิดหนึ่งคนขับเลยถามว่าจะลงตรงไหน พอรถมันชะลอดิฉันเลยเห็นว่าเป็นทางเข้าหมู่บ้านเลยกดกริ่งกะทันหัน ยอมรับว่าดิฉันผิดตรงนี้แต่ดิฉันมองไม่ทันจริงๆ. กระเป๋ารถเมล์เลยตะโกนว่าทำไมกดกริ่งแล้วสีหน้าเค้าดูหน้ากลัว แล้วก็ไม่พอใจมากแล้วดิฉันก็อายมากด้วย ดิฉันแค่อยากบอกว่างานบริการไม่ว่าจะทำงานไหนคุณควรที่จะใจเย็นไม่ว่าลูกค้าจะเป็นแบบไหนควรที่ยิ้มแล้วบอกลูกค้าดีๆถึงบอกดีแต่กริยาไม่ใช่มันก็มองว่าคุณไม่เต็มใจอยู่ดี