ขึ้นรถเมลสาย18( ป้ายโลตัสบางพลัด)ไม่ติดแอรประมาณทุ่มกว่าๆ ขึ้นแล้วบอกกระเป๋ารถเมลว่าถึงป้ายก่อนเลี้ยวอนุสาวรียจะลง กระเป๋าเก็บค่ารถแล้วพูดว่าอะไรได้ยินแค่วชิระและเดินหนีไป พอนั่งไปกำลังขึ้นสะพานกรุงธนถามซ้ำว่าเมื่อกี้ว่าไง กระเป๋ารถก็บอกว่าคันนึ้สุดทางที่วชิระไม่เห็นป้ายข้างรถเหรอ ดิฉันเลยบอกว่าก็บอกว่าจะลงก่อนอนุสาวรียป้ายนึงทำไมป้ายตลาดไม่บอกให้ต่อรถ อยากได้แค่ค่าต้ว2ใบ แต่คนจะลำบากไงก็ช่างหรือ พอดีไม่รู้จักเส้นทาง ถึงป้ายวชิระไม่บอกด้วยว่าหมดระยะจึงเดินถามว่าช่วยบอกหน่อยว่าต้องลงป้ายไหน ทำไมใจดำเหลือเกิน ตกลงลงป้ายวชิระแล้วต้องเดินไปต่อรถหน้าวิทยาลัยครูมีกระเป๋าล้อลาก1ใบและลูกป6 1คน ขึ้นรถสาย28. ต่อA2สุดท้ายไปถึงดอนเมือง4 ทุ่ม ตกเครื่องช้าไปครึ่งชม ถ้าไม่เจอกระเป๋ารถแบบนี้คงไม่ตกเครื่อง ปกติถ้าขึ้นผิดกระเป๋าจะบอกทันทีและแนะนำว่าพี่ต้องต่อรถนี้นะและไม่เคยเก็บเงินพึ่งเคยเจอคนไทยที่แล้งน้ำใจเห็นแก่ได้โดยไม่คำนึงถึง ความเดือนร้อนของผู้อื่น ไม่เคยเจอจริงๆ