รถเมล์วิ่งมาตั้งกี่ทศวรรษแล้ว แต่ไม่เคยเปลี่ยนเส้นทางและการจัดการ ผมคนหนึ่งนั่งรถเมล์มาทั้งชีวิต เรื่องรถมีไม่เพียงพอผมเห็นว่ามันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง เพราะถ้ามันไม่พอจริง ๆ คงต้องยืนเบียดกันแทบทั้งวันแต่นี่มันแออัดแค่เช้ากับค่ำ หลังจากนั้นก็โล่ง แต่รถมีเส้นทางที่วิ่งด้วยระยะทางไกลเกินไป พอการจราจรติดขัดมันก็กระทบการจัดคิวรถ จัดให้รถปรับอากาศวิ่งระยะทางไกล ส่วนรถธรรมดาให้วิ่งระยะทางใกล้ เรื่องย่นระยะทาง ไม่พอใจหากอ้างว่ากระทบประชาชนผู้ใช้ที่อาจจะต้องเสียเงินเพื่อต่อรถมากกว่าเดิม แต่ไม่เคยคิดจะแก้ปัญหาการเก็บเงินค่าโดยสารอัตโนมัติเหมือนต่างประเทศ จะเปลี่ยนสายอะไรยังไงถ้ายังอยู่ในเวลาก็ไม่หักเงิน หากไม่มีงบลงทุนหรือกลัวการเลิกจ้างพนักงานที่ทำงานมาอย่างยาวนาน ก็ควรจะมีตัวเลือกประเภทตั๋วที่เหมาะกับการใช้งานของผู็ใช้บริการแต่ละคน เช่น ตั๋วที่ระบุจำนวนเที่ยวที่ซื้อเหมาจำกัดวันหรือไม่จำกัดวัน ตั๋วครึ่งวันเช้า-ครึ่งวันค่ำ นำตั๋ววันกลับมาใช้ใหม่ หรือมีการแบ่งเรทราคาเด็ก ผู้ใหญ่ ผู้อายุก็ได้ ฯลฯ อะไรอย่างอื่นก็ได้ที่ผู้บริหารองค์กรจะระดมสมองกัน ทุกวันนี้มีแต่ตั๋วสัปดาห์กับเดือน ซึ่งมันตอบสนองทางเลือกไม่ได้ทั้งหมดทุกคน เรื่องจะทำให้คนแก่สับสนก็ไม่เห็นต้องกังวล ในเมื่อยังไงก็มีพนักงานเก็บเงินอยู่ทุกคันอยู่แล้ว ก็ย่อมจะต้องหัดเรียนรู้ขายของให้เป็น ผู้ใช้บริการเองก็ต้องปรับตัวตามยุคสมัย เอาจริง ๆ หากเกรงว่าคนสูงอายุจะสับสนงงงวย ผมว่าควรจะยกเว้นค่าบริการไปเลยด้วยซ้ำ ถ้ากลัวจะเสียรายได้มากเกินไปก็จำกัดสัก 70-75 ปีขึ้นไปให้ขึ้นฟรีเลยก็ได้ เพราะเกินกว่านั้น ผมเดาว่าคงมีสัดส่วนน้อยมากแล้วที่จะออกมาเดินทางขนส่งสาธารณะ เชื่อเหลือเกินครับว่าการที่คิดค้นทางเลือกการใช้บริการให้หลากหลาย ก็คงไม่กระทบรายได้องค์กรเสียเท่าไรหรอกครับ หากขาดทุนจริงก็เสนอทางรัฐบาลให้ยกเลิกรถเมล์ฟรีไปเสีย แล้วเสนอแผนให้นำเงินส่วนนั้นมาอุดหนุนช่วยเหลือในส่วนที่องค์กรในส่วนที่อาจจะต้องขาดทุนบ้าง